De Reis

Hallootjes iedereen. Dit is het eerste berichtje uit Canada. Voor iedereen die zich zorgen begon te maken: ik leef nog! Zoals beloofd neem ik jullie mee op reis met mijn uitwisselingsjaar. Tja, waar begint die reis? Nou, met de reis naar Canada. Het is jammer dat jullie alleen mijn ervaringen kunnen lezen en niet zelf beleven. Ik had graag de slaperige gezichten van jullie willen zien wanneer de wekker om 02:20 afging om op te staan. Wel kan ik je verzekeren dat ik binnen een mum van tijd naast mijn bed stond. Gaan met die banaan! Met dit enthousiasme op de vroege morgen was niet iedereen even blij, maar mijn beste vriendin en ik aten op de vroege morgen yoghurtsnoepjes en zongen liedjes terwijl we op de achterbank van de auto zaten op weg naar Schiphol.

In mijn eentje vliegen vond ik best spannend. Natuurlijk is het uiteindelijk wel allemaal goed gekomen, want anders schreef ik dit niet. Wel is het met ups en downs verlopen. Het begon op Schiphol. Daar moest ik mezelf inchecken. Goed dat mijn ouders er nog bij waren. Het was namelijk iets moeilijker dan ik verwachtte. Daarna stond me een zwaar moment te wachten. Afscheid nemen van mijn ouders en beste vriendin. Het afscheid nemen ging oké totdat ik de tranen zag van mijn beste vriendin. Toen brak er iets binnen in me. Na hard slikken liep ik door naar de douane en keek voor de laatste keer achterom.

Zou ik de test van de douane doorstaan? Voor iedereen die het niet weet: de douane en ik hebben het niet zo met elkaar. Tot nu toe is er bijna geen keer voorbij gegaan dat mijn tas of ik niet afgingen. Dit is iets waar we ondertussen al veel grappen over maken. Dus zou het me deze keer lukken om niet af te gaan? Kuch, kuch, het is niet gelukt. In mijn tas zat pleisterspray die niet meegenomen mocht worden.

De eerste vlucht was van Amsterdam naar Frankfurt. Het was een vlucht van 1 uur en 5 minuten. Dat houdt in dat je opstijgt en weer landt. Bij het opstijgen hadden we mooi uitzicht over Amsterdam terwijl het nog donker was: al die kleine lampjes in het donker.

Op Frankfurt aangekomen wist ik niet wat me te wachten stond of waar ik naar toe moest. Het beste wat je dan kan doen: als een hulpeloos meisje uit de sleur lopen en voor je het weet komt er iemand op je af die in zijn computertje snel opzoekt naar welke gate je moet. De overstap op Frankfurt was lang en saai. Na twee uur heb je echt wel alle winkels (waar je toch niks gaat kopen) gezien, je maagje weer aangevuld en drie keer hetzelfde rondje gelopen. Het was een opluchting toen het eindelijk tijd was om te gaan.

De tweede vlucht was van Frankfurt naar Calgary. Het was een 8 uur en drie kwartier durende vlucht. In die tijd is het de vliegmaatschappij weer gelukt om mijn hele eetpatroon in de war te schoppen. Het was blijkbaar een nachtvlucht dus kregen we ons avondeten om 14.30. Niet handig aangezien ik net nog mijn maag had aangevuld met een broodje zalm. Tja, wat moet je verder vertellen over een vlucht van negen uur? Dat je man voor je een pornofilm keek en de diegene naast je zat in zijn neus pulkte? Het beste wat je kan doen in een vliegtuig is slapen. Niet dat ik kan slapen in een vliegtuig, maar ondertussen word ik erg goed in doen alsof.

Tijdens de landing zag ik mijn eerste glimpjes van Canada. En wat ging er door me heen? Is het concept van een uitwisselingsjaar niet gek? Je gaat naar een onbekend land waar je niemand kent om daar naar school te gaan. Jep, dat is precies wat ik doe.

Mijn overstap op Calgary... toen kon het echte feest beginnen. Als eerst moest ik een nieuwe boardingpass krijgen. Degene die ik had kon niet gescand worden. Bij de plek waar ik de nieuwe boardingpass kon krijgen was er niemand aanwezig. Uiteindelijk heb ik toch een nieuwe pas gekregen en kon ik door naar Immigratie om mijn study permit op te halen. Dat was een grote ramp. Ik moest een nummertje trekken en er waren 18 wachtenden voor me. Het tempo waarin alles ging was zo sloom. Terwijl de tijd langzaam weg tikte begonnen de alarmbellen vanbinnen te rinkelen. En hier komt het schokkende: wanneer ik ze vertelde dat ik nog een andere vlucht moest halen zeiden ze: 'Oohw, het is geen probleem als je de vlucht mist dat gebeurt hier (lees: door ons) de hele tijd.' Daarvan werd ik (nogal licht gezegd) pissig en nog gestrester. Nadat ik mijn study permit had rende ik naar de gate om daar op de klok te kijken en te zien dat rennen als een idioot misschien toch niet helemaal nodig was geweest.

De laatste vlucht was geweldig! Ik bedoel: kijk dat kleine vliegtuigje hier boven. Er passen 19 personen in en iedereen zit bij een raam. Voordat we instapte werd er gevraagd of de meisjes misschien allemaal achterin konden gaan zitten. Het weer was slechter geworden dus moest het gewicht in het vliegtuig goed uitgebalanceerd worden. We werden gevraagd of we onze gordels gedurende de hele rit konden omhouden omdat het nogal een hobbelige vlucht zou worden. Dat was het inderdaad wel. Toch wil je niet weten hoeveel hoofdjes zaten te knikkebollen. Alle inzittenden waren namelijk uitwisselingsstudenten die een lange reis achter de rug hadden.

Na de vlucht werden we opgehaald van het vliegveld en naar onze gastgezinnen gereden. Dat was nog eens een autorit van drie uur. Eindelijk kwamen we bij mijn gastgezin aan en kon ik afrollen en pitten. Zo snel ben ik nog nooit in slaapgevallen.