Lack O'hara cross country trip

Als onderdeel van het outdoor education-programma gingen we op een cross country-skitrip. Dit was toch eens ontzettend leuk! Voordat we vertrokken was ik een beetje bezorgd over de hoeveelheid sneeuw, want de lente staat ook bij ons voor de deur (ook al zijn er dan nog geen lammetjes, pinksterbloemen of dagen met 17 graden). De sneeuw begint langzaam wel te smelten. Maar niet getreurd, want tijdens de trip heeft het nog hevig gesneeuwd. Nadat we 10 cm sneeuw van iemands muts hadden afgeklopt begonnen we zelfs te twijfelen of ze de Highway zouden sluiten. Achteraf allemaal zorgen voor niks.

'Heeft iemand de weersvoorspelling bekeken?' vroeg mister Ainsly vlka voordat we vertrokken. We werden nog even aan de laatste details herinnerd voordat we op pad gingen. Het checken van een muts en handschoen is daar ook een vast onderdeel van. Heb je ze niet bij je, dat betekent dat je thuis mag blijven. Het klinkt zo logisch, maar elk jaar zijn er leerlingen die dingen zoals handschoenen, maaltijden of slaapzakken vergeten. Dat probeer je natuurlijk te voorkomen. Jammer genoeg was dat niet gelukt bij deze trip: er was een groepje dat hun ontbijt vergeten was. Gelukkig voor hen zijn er altijd restjes. Bij deze trip gingen we naar Lake O'hara. Dat is ongeveer een uurtje rijden vanaf Golden. Het is een erg populaire cross country-bestemming. Bij het meer zijn een paar trekkershutten waarin je kan verblijven. Wat een luxe zeg, een hut. Het betekende dat we geen bestek, borden of een tent mee hoefden te nemen. In plaatst daarvan was er ruimte genoeg in de rugzak voor spelletjes. We werden met de schoolbus op een parkeerplaats gedropt. Vanaf daar was het 12 kilometer, voornamelijk omhoog naar het meer. Om meteen lekker warm te worden waren de eerste twee kilometers erg steil. Gelukkig werd het daarna minder steil tot de laatste paar kilometers.

Met een zware rugzak op en een grote groep duurt het altijd langer dan verwacht om op de bestemming aan te komen. We vertrokken in de morgen en kwamen rond vijf uur aan. Het is dan ook erg fijn om een ski-maatje te hebben waarmee je kan kletsen. Dit was ook mijn geval. Wat begon met een klein gesprekje over Pop Tarts eindigde in hele levensverhalen. Het is verbazingwekkend hoe snel je iemand goed kan leren kennen als je tot elkaar veroordeeld bent midden in de natuur. Dat is misschien ook wel zo bijzonder aan de tripjes die je maakt met outdoor education. Je kan erg hecht met iemand worden in een korte tijd.

Uitgeput en hongerig bij de hut aangekomen moesten we eerst de verdraaide klusjes zoals houthakken en water halen doen. Maar dan komt het moment dat je eventjes op je matras kan liggen en ben je de klusjes snel vergeten. Dit semester is er een erg grote outdoor education-groep. Het betekende dat we verdeeld werden over twee hutten. Omdat er maar erg weinig meisjes zijn, werden we gewoon gemengd. Wel kregen we een eigen plekje boven. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk dat er maar zo weinig meisjes zijn. De meisjes die er zijn, zijn dan ook echt bikkels. Er wordt dan niet zo moeilijk gedaan over omkleden of naar de wc gaan in de natuur. 's Avonds begon het leukste gedeelte van de trip: bij de houtkachel spelletjes spelen. De sfeer was echt opperbest maar er werd ook serieus gekaart. Zo werd er gespeeld voor chocoladerepen en anders snacks, en de verliezer moest push-ups doen. Natuurlijk werd elke push-up meegeteld door de groep. Aan het einde van de avond waren mijn armen in ieder geval vermoeid. Gelukkig was ik ook een chocoladereep rijker.

De volgende ochtend hebben we eerst een snowshoe-wandeling gemaakt. Dat was een spectaculaire wandeling midden door de natuur. Het gave was dat we van kliffen in de sneeuw mochten springen. Het was echt een hilarisch gezicht, je verdween namelijk tot je middel in de sneeuw. Probeer daar dan nog maar eens uit te komen! Toen we terug bij de hut kwamen moesten we ons klaarmaken voor de terugreis. Vlak voordat we vertrokken begon het hard te sneeuwen. Dit maakte je rugzak nog zwaarder. Dat maakte niet uit want het grootste gedeelte was naar beneden. En hoe zwaarder je bent, hoe sneller je gaat! Het was zo ontzettend leuk om met een hoge snelheid de berg af te gaan. Ook nu ik met cross country-skiën voor de zwarte piste ga, blijft naar beneden gaan het leukste gedeelte. Toch was ik ontzettend blij om de bus weer te zien, ik was aan het einde van de reis namelijk doodop. In de bus terug lekker liggen snurken. ~See you in the Rockies~