Jonhston Canyon

Op de bucketlist van Sophie en mij staat: zoveel mogelijk wandelingen maken als mogelijk is. Jongens, de tijd vliegt hier voorbij. Het einde van mijn verblijf komt al in zicht. Daarom maakten Sophie en ik een bucketlist van alle dingen die we nog zo wanhopig graag willen doen. Helaas ziet het er naar uit dat zelfs zes maanden te kort is. Voor de bucketlistwandeling in Jonhston Canyon hadden we zeker te weinig tijd.

Afgelopen week werd ik uitgenodigd door Pascal om te wandelen in Jonhston Canyon. Natuurlijk zei ik daar ja op. Van tevoren had ik de wandeling niet opgezocht, want wandelen is gewoon je ene voet voor de andere zetten. Jonhston Canyon was dan ook heel anders dan dat ik het me had voorgesteld. Het is blijkbaar een populaire plaats bij toeristen. Natuurlijk konden we het niet laten om onderweg grappen te maken over die ‘domme toeristen’. De beerspray had je niet nodig voor de beren, maar voor de mensen die niet door kunnen lopen. En om het even duidelijk te maken: wij zijn geen toeristen, wij zijn geen Canadezen, maar wij zijn studenten. Dat is natuurlijk een heel ander perspectief ;-).

Hoe dan ook, de wandeling: in de begin liep je over een soort van ijzeren folder met op sommige plaatsen een balkon over het water. Dat maakte het erg spectaculair. De rivier had twee watervallen. Eerst liepen we naar de Lower Falls. Daar was een klein tunneltje dat je recht onder de waterval leidde. Wat een kracht kan water toch hebben. Dat besef je echt als je er een paar meter vandaan staat. Daarna zijn we naar de Upper Falls gelopen. Je had gelukkig tijd om even een fotootje te schieten voordat je weg werd gejaagd door andere mensen. Na de Upper Falls werd de wandeling een stuk aangenamer. De wandeling ging voor alleen de echte bikkels verder: het pad verliep hier een stuk ruiger en er waren stukken met sneeuw. Het beste was dat er veel minder toeristen waren. Het pad leidde uiteindelijk naar de inkt pots. Dat zijn kleine meertjes met speciale mineralen, die ervoor zorgen dat het water in sommige jaargetijden bizarre kleuren krijgt, zoals groen of rood. In ons geval was het water helder blauw met een vleugje groen.

Het waren niet alleen de meertjes, maar het was ook de omgeving die het zo’n speciale plek maakte. De vallei was adembenemend mooi en verlaten. Vanbinnen begon het te kriebelen. Ik kan weken hier door de natuur wandelen. Dit is waar mijn hart ligt. Dat maakt het zwaar om terug naar Nederland te gaan. In vergelijking met Canada heeft Nederland geen echte, ruige natuur. Hoe ga ik na zes maanden in de Rocky Mountains dat vlakke Nederland overleven?

Maar voordat ik door die zware periode heen moet gaan, moest ik eerst door de zware afdaling heen. Zoals ik al in de introductie heb gezegd, we hadden te weinig tijd. We moesten voor 16:30 terug bij de auto zijn, alleen waren we om 16:00 aan de terugweg begonnen. Toch hadden we de inkt pots voor geen goud willen missen. Dan maar snel teruglopen. In mijn geval was het half rennen. Pascal is namelijk superlang en kan ontzettend grote stappen nemen. Hij hield duidelijk geen rekening met mijn korte beentjes. Het was een hilarisch gezicht om eerlijk te zijn.

Terug in de auto zijn we door een sneeuwbui heen verder naar Banff gereden om daar uit eten te gaan in The Old Spagetti Factory. Eten in een restaurant is goedkoop in Canada: je kan een heel menu krijgen door ongeveer 15-20 dollar. De popcorn die we als toetje bij Mary’s popcorn shop hadden gekocht was echter niet goedkoop. Negen dollar voor een medium zak! Wat een afzetterij zeg! Volgende keer toch maar iets beter op de prijs letten. Maar het gaf ons wel een lekkere snack voor de terugweg.

~See you in the Rockies~