English only, please

Only English or French, please: Canada is een tweetalig land. Frans wordt voornamelijk in de provincie Quebec gesproken en Engels in de rest van Canada. Van te voren verwachtte ik dat de meeste Canadezen beide talen zouden spreken, maar dat is niet het geval. Canada is namelijk groter dan Europa: het is dus niet superbelangrijk om Franse te spreken als je aan de andere kant woont. Op school wordt er wel de optie geboden om voor tweetalig onderwijs te kiezen.

Hier moet ik natuurlijk de hele dag Engels praten. Een paar van jullie hebben al gevraagd hoe dat verloopt. Wat kan ik de eerste schooldag nog goed herinneren: ik was ontzettend moe van de vlucht en alle nieuwe indrukken, en aan het einde van de eerste dag was ik van mening dat uitwisselingsstudenten alleen al een beloning verdienen voor het bijwonen van de les in het Engels.

Ook al ging ik niet naar Canada om beter Engels te leren, er is toch vooruitgang te zien. Altijd leuk meegenomen. Waar het eerst eventjes duurde voordat ik antwoord gaf, is het nu een automatisme. Natuurlijk wordt je woordenschat ook groter en leer je meer straattaal. Tijdens Skype-gesprekken is het soms moeilijk om op de Nederlandse woorden te komen. Ook vind ik dat je sommige situaties beter kan verwoorden in het Engels. De woorden komen dan dichter bij het gevoel dat je wilt uitleggen. Maar in sommige gevallen zijn de uitdrukkingen in het Nederlands ook beter.

De minste problemen heb ik gehad met het luisteren naar Engels. Vrijwel van het begin af aan was ik in staat om alles te begrijpen, het kost me nu alleen minder moeite. Het schrijven in het Engels is altijd mijn zwakste punt geweest. Doordat ik dyslexie heb is het moeilijk voor mij om de klanken om te zetten in letters. Dat is jammer genoeg natuurlijk niet veranderd. Wel merk ik dat het vormen van zinnen makkelijker gaat: het is nou eenmaal makkelijker om in het Engels te schrijven als je ook in het Engels denkt. Het is alsof een stemmetje in je hoofd voorleest wat je moet opschrijven. Ze zeggen dat stemmen in het hoofd horen geen goed teken is. Nou, deze is toch best handig!

Dan het lezen als laatste. Daar merk ik misschien wel het meeste vooruitgang in. Het is niet zozeer dat mijn woordenschat veel groter is geworden, maar het is meer dat mijn woordbegrip beter is geworden. Ik heb geleerd hoe je lange woorden in stukjes kan hakken en dan de betekenis kan ontleden. Op deze manier hoef je het niet te kennen, maar kan je het wel begrijpen. Lezen is dan ook de beste manier om je woordenschat te vergroten. Ik kan teksten nu beter begrijpen en het lezen gaat vlotter.

Dan krijg ik ook altijd de vraag of ik nu alleen nog maar in het Engels denk. Ja, ik denk nu ook in het Engels maar niet de hele tijd. Na bijvoorbeeld een Skype-gesprek in het Nederlands is het moeilijker om terug te schakelen, en zoals ik al zei: sommige uitdrukkingen zijn gewoon beter in het Nederlands. Wist je bijvoorbeeld dat er geen Engels woord is voor tros? Ze gebruiken a bunch: a bunch of bananas.

Eigenlijk heb je niet eens door dat je in het Engels begint te denken. Je betrapt jezelf er op een gegeven moment op. Engels neemt je hoofd langzaam over. Het neemt je wereld over! Je begint zelfs te dromen in het Engels. Ik kan deze blogpost dan ook alleen eindigen met sweet dreams. Want terwijl ik dit schrijf, liggen jullie in Nederland lekker te pitten.

~See you in the Rockies~